Zor meslektir doktorluk. Bunu ilk göreve başladığınız zaman hissedersiniz. Zamanla izlenimleriniz beyninize kazınır, hafızanıza depolanır, birdenbire çıkar yüzeye hiç beklemediğiniz bir anda. Yazıya dökerseniz ne mutlu size. Güzel bir öykü olur. İşte devamında okuyacağınız öyküm, böyle bir zamanda kendiliğinden çıktı yüzeye.
Yaşama arzusu en kuvvetli duygudur insanı ayakta tutan. Eğer bir hasta bu duygusunu kaybetmezsse, yaşama sımsıkı sarılarak mücadale ederse başarılı olma şansınız yükselir. Her yaş için doğrudur bu. Yaşam arzusunu gözlerinde okuduğunuz zaman, daha bir başka sarılırsınız işinize. İşte bu öykü, küçük bir bebeğin yaşam sarılma arzusunu anlatır.
Her zamanki gürültü beni düşüncelerimden uyandırdı. Başımı kaldırdım. Karşımdaki vitrin penceresini kapatan dikey perdenin, caddeden gelen gürültü ile birlikte dalgalanmasını izledim. Perdenin oynaması ile birlikte masamda da hafif bir sarsıntı oluşmuştu. Büyük şehirlere giden saat 10.00 arabasının geçmekte olduğunu tahmin ettim.
Uzun yaz günlerinden birisiydi. Zor geçen bir günün ardından, muayenehanemdeki odamda oturup kitap okuyordum. Pencerenin dışından gelen yoğun bir motor gürültüsü ile irkildim. Perdeyi araladım, dışarıda büyük tekerlekleri olan, kocaman bir traktör duruyordu. Motor’u o kadar çok ses çıkarıyordu ki, karşı sıradaki esnaf, ne olduğunu anlamak için dükkanlarından çıkmak zorunda kalmışlardı.
Acil hemşiresinin telefonu poliklinikte hasta muayene ederken yakaladı beni. Ağır bir hastanın geldiğini söyledi. En kısa zamanda acile gelmemi istiyordu.
Poliklinik odamız acile çok yakındı. Arada sadece uzun bir koridor vardı. Koridoru koşarak geçtim.
1990'larda Mardin'in Kızıltepe ilçesinde iç hastalıkları uzmanı olarak çalışmaktaydım. O yıllarda bölgede enfeksiyon hastalıkları çok yaygındı. Hijyen koşullarının olumsuzluğu, iklim koşulları, beslenme alışkanlıklarındaki yanlışlar nedeniyle tifo ve brucella hastalığı çok fazla görülmekteydi. Üstelik ağır vakalar gelmekte ve bizi çok uğraştırmaktaydılar.
